zostanę mamą w maju 2011 roku :)

Zacznę od tego,że pojechałam wczoraj do siostry,żeby się nie zrywać rano. Szwagier obiecał,że mnie zawiezie. Umówiliśmy się tak mniej więcej na 7.30 Autem spokojnie się dojedzie. 7.30 a tego nie ma Dzwonię do niego,a on mówi,że ma mnie siostra zawieźć. A mówiła wcześniej,że nie,bo nawet nie wie gdzie to jest. Zamówiła mi taksówkę(która bagatela kosztowała 31zł). I co? Oczywiście spóźniłam się 15 minut Na szczęście to nie była taka sztywna rama czasowa,po prostu jak przyjechałam to mnie zaprosili na testy. Jeszcze musiałam wcześniej czekać aż mi gościu wejściówkę wypisze. I jeszcze się z tym nigdy w życiu nie spotkałam,bo tak naturalnie odruchowo wszyscy piszą moje nazwisko przez "u" a ten napisał przez dwa "ó". Ale mniejsza oto



Wyszłam z tego budynku i nie wiedziałam co mam robić. Bo okazało się,że to prawdziwe zadupie,parę kilometrów za Szczecinem,gdzie nic prawie nie jeździ. Jeden autobus na jaaaakiś czas. Słońce dawało już porządnie. Z buta się przemaszerowałam

Po jakimś czasie zobaczyłam chłopaka na przystanku i zaraz przyjechał bus. Pytam się,gdzie dojadę najdalej a pan kierowca mi z jakimś slangiem wyskakuje. Mówię do niego,żeby mi powiedział czy dojadę do tramwaju lub autobusu,żeby się dostać do centrum. Jakoś coś mi tam rzucił i ten chłopak powiedział,że on tam wysiada i że tam jest tramwaj i autobus niedaleko.

Tramwaj był,co prawda nie w moim kierunku,ale jakbym w niego wsiadła to po dłuższym czasie dojechałabym do miejsca,gdzie się przecina z tym moim. No,ale ten autobus,który tam niedaleko jeździł(jak się okazało 3 przystanki tramwajowe dalej)to ten,który zawiezie mnie do domu(tzn. do siostry). Ale niestety trochę musiałabym czekać. Pomyślałam,że przejdę się jeden przystanek dalej,żeby tak nie stać(bo nawet głupiej ławki nie było). Okazało się,że to chyba był najdłuższy odcinek na trasie. Szłam szłam i końca mojej wędrówki nie było widać. Po drodze minęłam dwa przystanki z moimi autobusami(bo się okazało,że jeździ jeszcze jeden),ale po drugiej stronie ulicy,a po mojej żadnego Jak już w końcu go zobaczyłam to się okazało,że z dwóch zrobił się jeden. Tutaj te dwie linie się rozchodziły(drugiego przystanku nie mogłam znaleźć) i przed nosem przejechał mi ten autobus,na który zmierzałam(i automatycznie zobaczyłam ten zaginiony przystanek),a ten na który trafiłam przyjechał po prawie 10 minutach. Ale zmierzałam w dobrym kierunku

Dotarłam w końcu do siostry Zrobiłam sobie kawę i kanapki,bo rano nawet kropli wody się nie napiłam,a czułam się tak wysuszona... Z resztą spociłam się jak szczur Sprawdziłam sobie pociągi i super mi pasowały. O 13.30 odjeżdżał,40 minut później był w Stargardzie. Super,bo akurat mogłam Michałka odebrać.

Oczywiście to nie koniec mojego "super" dnia.

Sprawdziłam sobie wcześniej tramwaje,żeby nie stać bez sensu na przystanku. Miałam czekać 2 minutki,ale jakiś debil tak postawił z boku jezdni auto,że tramwaj nie mógł przejechać. Tramwaj w przeciwnym kierunku,ale jak się okazało to był ten mój(bo to było kilka przystanków przed pętlą). Poszłam więc przystanek dalej,skąd odjeżdżały jeszcze dwa inne. Siostra mi mówi,że jeden odpada,bo nie zdążę na pociąg. Drugim dojadę do pewnego momentu i mogę się przesiąść na jeden z dwóch,który jedzie do dworca od drugiej strony. I tak też zrobiłam. Wysiadłam,przeszłam przez całe skrzyżowanie na przystanek skąd odjeżdżały te dwa tramwaje,a tam jeden późno(nie zdążę),a drugi marne szanse,ale spoko(następny pociąg miałam 40 minut później). Siostra do mnie dzwoni,że "3" jechała i że w sumie zaraz powinna być. No to ja sru znowu przez to skrzyżowanie na przystanek,na którym wysiadłam. Przyjechał ten mój nieszczęsny tramwaj,który tam stał przez jakiegoś palanta(który nawet nie dostał mandatu,a dwa wozy policyjne się tam zatrzymywały). Mało tego,przejechałam dwa przystanki,a pan motorniczy mówi,żeby się przesiąść do następnej "3",która jedzie za nim(bo jechały niemal pod rząd 4),bo on jedzie inną trasą(tą,którą jadą normalnie te dwa tramwaje,na które miałam się wcześniej przesiąść). Wybuchłam takim śmiechem,że ludziska się na mnie spojrzeli jak na wariatkę,a ja na samą myśl o tej gmatwaninie,bieganinie w tym słońcu i wszystkich przebojach tego poranka dostawałam napadu śmiechu.
No nic,zostałam w tym tramwaju,pojechałam inną trasą,wysiadłam tam gdzie miałam,pobiegłam na dworzec(stąd wyglądałam jakbym się zjarała na solarium),zdążyłam nawet kupić bilet(bo głupia,nie pomyślałam wczoraj,żeby wziąć powrotny)i wpadłam do pociągu na 2 minuty przed odjazdem.

Odebrałam Michałka i mniej więcej w połowie drogi złapała nas taka ulewa jakiej dawno nie widziałam(powietrze było okropne wcześniej). Weszliśmy do kebaba(oczywiście kupiłam sobie na "obiad")i przeczekaliśmy ten najgorszy czas. Zadzwoniłam do szwagierki i pytam czy możemy przyjść do niej,bo chyba nie zdążymy na autobus,ale coś nosem kręciła(to ja się nie będę prosić),więc się sprężyliśmy i zdążyliśmy na styk. Michu spodnie mokre po kolana,w butach kałuże,w dodatku odkryłam tam wielką dziurę (nigdy więcej adidasów Fila nie kupię) Dotarliśmy w końcu do domu. Ja dotarłam,ale wymęczona strasznie.