wyrok wydany -czas się pożegnać 22tc

Witam.
Chciałabym podzielić się swoją historią.
Staraliśmy się z mężem już rok czasu o dzidziusia, kiedy się dowiedzieliśmy, że jestem w ciąży byliśmy przeszczęśliwi, że w końcu nam się udało.Kilka dni później miałam wypadek samochodowy, ale na szczęście nic się nie stało. Po ok. miesiącu miałam słabe plamienia, dostałam leki (progesteron)i przeszło, jednak w sylwester zaczęłam nagle mocno krwawić i wylądowałam w szpitalu z kategorią "przedwczesne poronienie", wykryto u mnie krwiaka, dostawałam leki, kroplówki i cały czas leżałam i ten proces powtarzał się trzy razy, a krwiak się powiększał, zmniejszał, dzielił na dwa itp. Przy ostatniej wizycie w szpitalu (to był 21tc)znowu się zaczęło -dostałam mnóstwo różnych leków w każdej możliwej postaci i to wszystko w bardzo krótkim czasie, wtedy było podejrzenie nadrywania się błony plus krwiaki, które krwawiły na zewnątrz. Do tych krwiaków już zdążyłam się przyzwyczaić, wiedziałam,że mam cały czas leżeć i tak robiłam już 3 miesiące. Po tych lekach wyciszyło się, tzn. krwawienie ustało i tylko plamiłam, jednak ok. 18:00 6 marca znowu zaczęło mnie mocno boleć i ponownie zaczęłam krwawić, tym razem doszły skrzepy i tu zaczyna się moja tragedia. Ból był okropny i nagły, myślałam, że ponowią USG,ale tego nie zrobili. Dopiero po pół godz.dostałam zastrzyk, który nic nie pomógł, po 3 godz. kroplówki, które też nic nie pomogły.W nocy pełnej przygód z pretensjonalnymi położnymi, które nie wyrażały chęci pomocy bo chciały pospać i kiedy nie miałam siły iść do toalety prawie wyrwały mi wenflon z ręki a w efekcie zatrzymały kroplówkę z pretensją abym nie dzwoniła więcej po pomoc. Kroplówkę puścili ponownie rano 7 marca, ból nie ustawał. Ok południa zrobili mi usg, które wykazało rozwarstwienie łożyska, krwiaki w worku owodniowym i przy ujściu szyjki, oraz prawie w całości oderwany worek owodniowy od macicy ( przestrzeń wypełniona krwią), trzymał się tylko przy łożysku, więc już w nocy wszystko się odrywało. W tamtym momencie dowiedziałam się, że już nic się nie da zrobić, że będę ronić. Nie docierała do mnie myśl, że moje dziecko jest skazane na śmierć, kiedy jeszcze kopie w brzuszku. Po pracy przyszedł do mnie mąż, już wiedział o wszystkim i wspierał mnie do końca. Ja w końcu mogłam dotykać brzuszka, bo wcześniej zabraniali. Powiedziałam mężowi pożegnaj się z nim -powiedział, że chyba nie da rady, ale przyszedł taki moment, że mały zaczął bardzo mocno kopać, co bardzo bolało -ja płakałam i żegnałam się z nim -mąż też po pewnym czasie pogłaskał brzuszek i się pożegnał, to był ten moment kiedy łożysko się oderwało i moje dziecko umierało. Później już go nie czułam, czułam tylko ból i skurcze. Ból męczył mnie już ponad 24 godz., nic nie jadłam ani nie piłam od 2 dni, byłam już wycieńczona i odwodniona. Mąż nasączał mi gazę wodą, bo nie mogłam pić i dosłownie ssałam ją z pragnienia. Dostałam jakiś lek narkotyczny na zwiększenie skurczów, ale one tylko przysporzyły mi dodatkowego bólu, ponieważ moja szyjka była niedojrzała i wciąż nie mogłam urodzić, tylko ból był większy. Kiedy przyszedł już czas po ponad 30 godzinach bólu mój mąż wciąż był przy mnie i choć myślał, że nie da rady, to......dał radę nawet go zobaczyć. Powiedział mi "ty go nosiłaś w brzuszku, czułaś go,a ja w tamtym momencie czułem,że jestem mu to winny i poczułem coś czego nie da się opisać -niesamowitą więź, poczułem się ojcem"
Urodziłam martwe dziecko w 22tc po strasznej męczarni 08.03.2013r. i to jeszcze w tak pięknym dniu. Pochowałam mojego synka i staram się jakoś nauczyć z tym żyć, ale nie wiem co dalej.... to tak bardzo boli........

Przeczytałam i sie poplakałam
przytulam mocno

Nie wiem co napisać...
Współczuję i przytulam

[*] [*] [*]

przytulam mooocno, płacz ile wlezie

Bardzo Ci współczuję, wiem że nie można znaleźć właściwych słów na taką tragedię. Bądź silna.

coś strasznego, nawet nie wiem co powiedzieć, takie historie nie powinny się zdarzać

Przytulam Cie mocno
musisz sie teraz wyplakac a przyjdzie pewnie taki dzien ze bedzie lepiej

Historia bardzo podobna do mojej

Przytulam kochana Z czasem nauczyć się z tym bólem żyć. Pamiętaj że dzieci nie umierają tylko zmieniają datę narodzin

Dziękuję wam ślicznie dziewczyny za ciepłe słowa:)Wydaje mi się, że się już z tym faktem pogodziłam, tylko sama ze sobą nie za bardzo mogę dojść do ładu -pewnie wciąż hormony się nie ustabilizowały, ale rzeczywiście może z czasem wszystko się zmieni i tak jak mówi anoda89, mój aniołek zmieni tylko datę narodzin:)
Mam nadzieję, że przyjdzie taki dzień

Kochana, musisz myśleć pozytywnie.
Ból nigdy nie minie, ale będzie mniejszy.
Wasz maluszek ma miejsce w Waszych sercach i nic tego nie zmieni, nawet czas, ale życie idzie na przód i wierzę, że Wasz Aniołek szybko wybierze sobie nową datę narodzin.

Bądźcie silni dla niego.

kochana moja.... przyjdą dni że życie napisze nowy scenariusz gdzie na końcu popłyną łzy szczęścia a twoja kruszynka uśmiechnie się z góry i pobłogosławi maleństwo które właśnie wtedy będziesz tulić w ramionach,przeszłam już trzy takie ciężkie straty kawałka mojego serca, a teraz uśmiech mojego narodzonego syna pozwala żyć.