Witajcie drogie mamy i przyszłe mamy. Pytanie jak w tytule. Razem z mężem wpadliśmy, nie chcieliśmy tego dziecka. No ale stało się co się stało i trzeba brać za to odpowiedzialność. Problem w tym, że panicznie boję się porodu i od czasu, gdy zobaczyłam dwie kreski na teście, przeżywam istny horror. Strach mnie po prostu paraliżuje. Wszędzie widzę rady typu "potraktuj to zadaniowo, a gdy zobaczysz maleństwo, to ci przejdzie." Rada dość kiepska, wątpię, żeby przeszło, bo nigdy dziecka nie chciałam. Dodam, że jestem panikarą, wizyty u dentysty czy pobieranie krwi sprawiają, że robi mi się słabo, a co dopiero poród. Wizja cesarskiego cięcia w ogóle sprawia, że mdleję. Chce mi się płakać, gdy pomyślę, że rozetną mi brzuch albo krocze. Jest jeszcze gorzej, gdy pomyślę, że mogłabym przy tym umrzeć. Myślałam o psychologu, ale odpada. Na nfz są takie terminy, że zdążę urodzić (albo umrzeć) zanim nastanie termin wizyty, a prywatnie mnie nie stać. Niedawno powiedziano mi, że mi umowy w pracy nie przedłużą, więc to rozwiązanie w ogóle nie wchodzi w grę. Co robić? Macie jakieś patenty na opanowanie strachu?
