RODZICE !!

Boże to okropne o czym piszesz
Bardzo Ci współczuję,nie wyobrażam sobie jakby moja mama miała takie podejście do mnie i mojej córci. Jak jedzie za granicę na 2 tyg to beczy jak głupia,ze jej nie widzi.

Może pogadaj tak szczerze z mamą,powiedz jej wszystko co cię boli.Powiedz jej,że Ty też masz dziecko i kochasz je najbardziej na świecie i nie rozumiesz jej zachowania bo dziecko jakie by nie było to jest nasze i trzeba je kochać i wspierać tak samo rodziców jacy by nie byli to musimy ich kochać bo rodziny się nie wybiera.
Myślę,że kilka godzin szczerej rozmowy dobrze wam zrobi,możne mamie też coś leży na sercu i dusi to w sobie,a Ty nawet się tego nie spodziewasz

Natka to przykre, ze tak się nie poukładało z rodzicami. U mnie o mały włos a byłoby tak samo. Rodzice przyjechali aby mi pomóc po porodzie. Może i mieli dobre chęci ale wyszło inaczej. Przestali się odzywać a ja siedziałam i ryczałam. Dopiero moja siostra wkroczyła do akcji. Wyjaśniliśmy sobie parę spraw i jest ok. Ale jakiś cień na naszych relacjach pozostał.

Martela ma rację powinniście wyłożyć kawę na ławę. Któraś strona musi wyciągnąć rękę pierwsza.

Natka, czytałam to co napisałaś i miałam łzy w oczach To bardzo przykre gdy nie ma się wsparcia w najbliższych, a zwłaszcza w rodzicach... Ja po prostu nie mogę wyobrazić sobie życia bez moich rodziców i bardzo dobrze rozumiem co czujesz. Natka, Ty ich tak bardzo kochasz, więc powinnaś spróbować spokojnie z nimi porozmawiać... jesteś ich jedynym dzieckiem i oni też pewnie bardzo Cię kochają. Im dłużej będziesz zwlekać, tym większa przepaść między Wami powstanie i trudniej będzie o porozumienie. Trzymam za Ciebie kciuki kochana

Niech moderatorki gdzieś przeniosą bo ja nie mam pomysłu, ale powiedzcie jak to jest, że najpierw się na dziecko czeka jak na gwiazdkę z nieba, a potem od niego odwraca?
Mnie to normalnie przerasta, generalnie wydaje mi się ze głupia nie jestem, ale tego pojąć nie umiem.

Zgadzam się z dziewczynami, trzeba pogadać, im szybciej tym lepiej, zanim się nawarstwi urojonych urazów. Ale tylko Ty z mamą jak kobieta z kobietą.

dzięki dziewczyny :* od sr miałam naprawdę strasznego dola Dobrze ze mam mojego meza i Piorusia.

Mimo wszystkie tęsknie strasznie za rodzicami/ dziadkami

Mam nadzieje ze jakoś to będzie

Część wiadomości jest ukryta dla gości. Proszę zaloguj się lub zarejestruj aby ją zobaczyć.


Więc nie wiem Natka co Ci poradzić,bo sama nie wiem co począć z moją familią? Nie myślę już nawet o sobie,bo ja jestem dorosła..ale czym zawiniło moje dziecko???Tak się zastanawiam czasem,czy i kiedy pojawią się moi rodzice/dziadkowie Jasia?Co ja mam mu mówić???Że dziadkowie nie chcą go znać????

Natka - Myślę tak jak dziewczyny szczera rozmowa z mamą powinna pomóc u mnie nie pomogła bo moi rodzice nie mają nic sobie do zarzucenia ,ale może u ciebie zadziała. Znalazłaś się w dosyć ciężkiej sytuacji i nie wiem co mam ci więcej doradzić. U mnie rodzice pojechali na urlop wrócą dopiero 30 lipca wiec ta rozłąka dobrze nam zrobi. Skupiłam się na dziecku niedługo będziemy wyjeżdżać na tydzień na wakacje liczę że uda się nam z mężem dojść do pewnego porozumienia i ułożyć sobie jakoś wspólnie życie. Masz wspaniałego męża który cię wspiera w trudnych sytuacjach i to jest duży plus.

Robi mi się strasznie smutno, że dziewczyny mimo najlepszych chęci nie mogą dogadać się z najbliższymi, bo oni mają to głęboko Mój Tato miał podobną sytuację, przy czym jego matka a moja babka chciała go oddać do domu dziecka, bo dziecko to obowiązek, dobrze że na ich drodze stanął mój kochany dziadek, który nie jest biologicznym ojcem taty, ale wspaniale się nim zaopiekował i tato wyszedł na ludzi. Do tej pory babka nie utrzymuje z nikim kontaktów, mimo iż tato wie gdzie mieszka i był u niej z kwiatami prosząc o rozmowę.... Ona również ma nasze numery telefonów, zna nasze adresy. Byłam u niej przed 4 laty, rozmawiałam z nią, ale jak zaczęła wjeżdżać ze złym słowem na moją mamę i ciotkę dałam sobie spokój z próbą pogodzenia rodziny. Strasznie to przykre, tak wyrzec się własnego dziecka, ale teraz dopiero na starość ona poczuje co zrobiła "rezygnując" z rodziny. Mam nadzieję,że wasi najbliżsi, nie będą tak zacietrzewieni w dziwnym gniewie czy niechęci, a wam, że nie braknie sił, aby chcieć się z nimi porozumieć. trzymam kciuki, aby wasze relacje uległy gruntownej poprawie

witaj, Natko!
gdy czytalam twoja wiadomosc, z kazdym kolejnym slowem zapalala mi sie w glowie czerwona lampka "uwazaj!". co prawda w moim przypadku sprawa nie dotyczyla rodzicow, ale dziadkow, choc niezupelnie. bylam dzieckiem z wpadki i ci wlasnie dziadkowie (rodzice mojej mamy) chcieli mnie usunac i zrobili z jej zycia pieklo (tak, dziewczyny, niestety nie zawsze dziecko jest ta wyczekana gwiazdeczka, ja nie bylam, choc mama miala 21 lat, na slub mamy i taty babacia tez nie przyszla! same story!!!). po moich urodzinach stwierdzili, ze nie moge jej zycia zlamac i ze oni beda sie mna zajmowac (mieli 45 lat), wiec moje relacje z nimi byly blizsze niz to zwykle z dziadkami. niestety moge jako dorosla stwierdzic to dobitnie, ze byli to ludzie na maxa TOKSTYCZNI i ze od takich najlepiej z daleka. jak tylko zamieszkalam wreszcie z rodzicami zdarzaly sie pretensje o wszystko! wlasnie, jak napisalas! a to, ze rzadko przyjezdzam, a ze na krotko! a nie nie dzwonie z zyczeniami (sylwester, nowy rok, imieniny, dzien dziadka, babci, urodziny! - caly kalendarz - powod do awantury! SZOK!) obrazali sie, nie odzywali, ba! babcia powiedziala mi kiedys, gdy chcialam spedzic swieta z inna czescia rodziny (bylam juz mezatka i zaprosila nas rodzina meza) ze "NIE JESTESMY JUZ RODZINA".
niestety rade mam dla ciebie tylko jedna: olej to i nie bierz do glowy. wiem, ze ciezko, ze boli, ale trzeba to przetrwac. moze w przypadku twoich rodzicow minie, moze zobacza swoj blad, moze podpowie im to ktos, kogo szanuja... ktos z rodziny albo znajomys spyta, czemu cie nie odwiedzaja i zrobi im sie glupio... badz dobrej mysli i nie bierz tego do siebie, bo z toxami jest tak, ze czuja, ze zyja, jesli kogos pograza! nie daj sie!
w przypadku moich dziadkow zakonczylo sie smutno: 2 lata temu dziadek zlapal infekcje podczas operacji i zmarl, mimo ze nie mial dopiero 59 lat, rok pozniej odeszla babcia i, wierzcie lub nie, nie potrafilam smucic sie po ich odejsciu, lecz odczulam wieeelka ulge, odzylam, jak zreszta cala moja rodzina. to doswiadczenie pokazalo mi, ze trzeba zyc tak, zeby inni mogli nas choc dobrze wspominac, bo ja wspominam ich bardzo zle i bez zalu. a jak ktos mowi mi "ej, nie wolno mowic zle o zmarlych!", odpowiadam "jaaasne, a hitler?"
glowa do gory! nie jestes sama. masz wlasna wspaniala rodzine, ktora na pewno cie nie opusci!

emma właśnie dopiero teraz twój post czytałam

po 1 z tym Hitlerem to się uśmiałam

po 2 przykro mi ze takie relacje mialas z dziadkami strasznie takie cos sie czyta, to niby jest nasza rodzina, na ktora liczy a oni wymyslaja takie glupoty. Nie dziwie ci sie ze ulżyło ci po śmierci babci i dziadka.

po 3 bombel, emma dziękuje wam za wasze posty :* Nie zrozumcie mnie złe, ale jakoś się ciesze ze nie jestem sama, ze nie tylko ja mam takie relacje z rodzina
Ale MY eis nie damy, jesteśmy silne kobitki :*:*:*:*:* dużo buziaczków ode mnie

Natka spoko-ja też w pewnym sensie się cieszę


Część wiadomości jest ukryta dla gości. Proszę zaloguj się lub zarejestruj aby ją zobaczyć.

wlasnie, dziewczyny! trzeba byc soba i spokojnie robic swoje. niektorzy po prostu lubia miec problem i byc problemem i trzeba sie z tym pogodzic. zazdroszcze wam dzieciakow! ja musze czekac az do marca!

emma napisał:

zazdroszcze wam dzieciakow! ja musze czekac az do marca!

Marcowe dzieciaki są cudowne!!!

no to niezle sie wstrzelilam!

ja też bym chciała napisać o rodzicach- dokładniej o mamie, choć nie w kontekście tego wątku. Po prostu muszę to napisać, nie radzę sobie dzisiaj z tym wszystkim. Moja mama ma guzy na macicy, jeszcze nie złośliwe ale grozi jej wycięcie macicy. dzięki Bogu że większe zmiany zostały zaleczone. Okazało się,że ma guza na piersi, z mammografii nie wynika żeby był złośliwy, ale onkologa ma dopiero pod koniec sierpnia, bo takie kolejki w NFZ. Na domiar złego w sierpni kładą ją do szpitala, ponieważ ma 2 guzy na tarczycy, podejrzewają u niej cukrzycę, i ma niedobre wyniki krwi Tato i ja ledwie trzymamy się w kupie z przerażenia, siostry o niczym nie wiedzą, a ja im łże prosto w oczy że wszystko ok Ryczałam dziś po rozmowie z mamą, bo nie czuje się Ona najlepiej. Nie chcę myśleć, że to nowotwory. Nie wiem dlaczego taka niesprawiedliwość Ją dotyka. Nigdy nie zrobiła nikomu krzywdy, jest kochaną i dobrą osobą, a teraz takie wieści. Żyjemy z dnia na dzień, od badania do badania. Jutro jedzie na USG węzłów chłonnych i dalej znów do endokrynologa. Tato wraca z Norwegii, gdzie mieszka i pracuje, żeby być przy niej, i zabierać ją do lekarzy. Załatwia norweskie ubezpieczenie, bo wydali wszystkie oszczędności na zabiegi i wizyty prywatne. Jeśli to nowotwór, nie udźwignę tego... Wybaczcie że wylewam to z siebie, ale bardzo się boję, nie myślę już o niczym innym, jak o tym, żeby mama była zdrowa, a co najgorsze nie mogę nic dla niej zrobić