Mamusie wrzesień 2011

Jestem i ja. Dziś mam życiowe rewolucje Tak w skrócie: S. całe dnie w pracy, a potem pomaga bratu przy budowie domu, wraca o 22 padnięty i śpi. I tak od pon. do sob. Niedziele - zmęczony i g... róbi w domu. No i dziś coś we mnie pękło. Zrozumiałam, że nie ma już nas. Jest dom, obowiązki domowe, praca no i przede wszystkim Kacperek (ale to ja się nim zajmuję), a "my" nie istniejemy. Dużo nad tm myślałam i póki co się poddaję. To nawet nie chodzi o to, że nie mam siły o nas walczyć, bo mam, bo mi nadal na tym pajacu bardzo zależy, bo go kocham. Ale już mi się nie chcę. Nie mam ochoty być tylko jedną stroną która się stara. Nie było kłotni, żadnych przkrych słów. Po prostu jeśli nie muszę, to o nic go nie proszę,odzywam się służbowo. Albo się ogarnie i zauważy, że coś jest nie tak, albo nie. Bo mi nie pasuje układ biegającej z wywieszony językiem praczki, sprzątaczki, kucharki i matki, która ze śpiewem na ustach usługuje swemu panu. Wolę być sama z Kacperkiem niżw takich chorym związku. Podsumowanie - na razie czekam. Teraz jego kolej...

I bardzo przepraszam, że tak nabazgrałam, ale musiałam się Wam wyżalić
I proszę nie współczujcie mi, nie żałujcie mnie bo paradoksalnie jest mi bardzo dobrze z tą decyzją i czuję się silniejsza niż kiedykolwiek.

Pati dzielna dziewczyna z Ciebie :* masz dużo racji...

życie się zmienia my dzis sobie szczerze porozmawialismy na temat życia nas itp itd i powiem CI że jest lepiej ja poprostu tesknie za moim K. takim jak był kiedyś... takim który zabiegał o moje względy na poczatku jak urodził się Franek był ideałem a teraz sie popsuł... mam nadzieję że cos sie zmieni... a jeszcze ta presja którą sama sobie ponoć nakrecam że musi być obiad a w domu musi błyszczeć bo ktos przyjdzie i jeszcze zobaczy że sobie nie radze...