Kryzys w związku III Trymest

nie wiem Basik co ci napisać niektóre rzeczy u mnie wyglądają podobnie.... Dla mnie to brak słów dla facetów oni są jeszcze tacy niedojrzali, no gówniarze po prostu, mają na życie wyjebane, zachowują się jak mali chłopcy, tylko robota, robota, a później twierdzą oni ciężko pracują chcą się zrelaksować, wyluzować czyli mają na myśli uchlać się i najlepiej pójść na imprezę, ja tak miałam w weekend byliśmy na urodzinach jego kuzynki, cała rodzina, grill i wódka jak wiadomo. A ci pili jak opętani i z takim tempem że szok, a obiecał że dużo pić nie będzie. Mówiłam do 2 flachy, bo później będzie kiepsko i tak było. Mówiłam masz już nie pić tłumaczę że ja też mam często ochotę upić się w trupy, a jakoś tego nie robię potrafię się powstrzymać, a on przecież w ciąży jesteś to nie możesz, ale on może prawda :|

My np. ze sobą już w ogole nie śpimy, bo ja z nim nie potrafię spać, chrapie, sapie, rzuca się po łóżku, z łokcia potrafi mi przyłożyć. Ja potrzebuję w nocy spokoju miejsca. To focha strzela na mnie o byle gówno jak małe dziecko. Bo przecież jak kobieta w ciąży siedzi w domu to na pewno nic nie robi i jest wypoczęta, że jak facet przyjdzie z pracy masz mu wszystko podać pod nos, posprzątać, dać piwo i w ogóle. A nie potrafią tego zrozumieć że ciąża to nie jest tak hop siup.
A jak kiedyś prosiłam pomasuj mi plecy, to usłyszałam tekst mnie też boli kręgosłup po pracy i nikt mi nie pomasuje nosz kurde!!!!!! przegięcie
Można tak długo wypisywać, chyba większość facetów takich jest...

Znam tylko kilku z opowiadań co są wspaniali dbają o swoje kobiety, a jak są w ciąży to już w ogóle cud, miód i orzeszki...


No ale my jesteśmy okropne bo przecież myślimy tylko o sobie i do tego nie chcemy się kochać mimo że oni mają ochotę to już w ogóle wredoty jesteśmy i czarownice...

BAsik nie wiem co ci doradzić trudno wyczuć, nie wiem czasami czy lepiej się nie oddzywać czy zrobić taką awanturę że w pięty pójdzie... Jaa staram się nie oddzywać to go jeszcze bardziej wkurza, ale długo nie potrafie, bo mnie ch** strzela i muszę się odezwać. Ale może czasem lepiej się nie oddzywać a jak on się spyta tekst "rób co chcesz", "ty wiesz lepiej" "jak jesteś mądrzejszy zrób to sam"

Zapomniałam dokończyć uchlał się i sobie wymyślił że on chce jechać na imprezę że chodź jedziemy, ja się tak na niego patrzę i mówię ty jesteś niepoważny ja w ciąży, późna godzina, nie mam ochoty się bawić z takim ciężarem, co to za zabawa ani nie potańczę, ani się nie napiję to po co ja tam i do tego wszedzie palą a ja tego nienawidzę ;/ prosił nie chyba z godzinę a później a mogę jechać bez ciebie mówie jedź taka wkurzona i zaczęło się tak już widzę że jesteś obrażona jak pojadę, mówie jedź ale jak pojedziesz to koniec z nami i nie mógł tego zrozumieć. Tłumaczę mu jestem w ciąży powinieneś ze mna siedzieć a nie sie uganiać chlać i bawić na imprezach.....minął jakiś czas prosił mnie znowu powiedziałam że nie możesz jechać i tak w kółko. POtem przy wszystkich zrobił mi awanturę że na nic mu nie pozwalam, że on pracuję jak głupi, nawet nie może się wyluzować że ja jestem taka okropna i w ogóle, nawet wtrąciła się jego mama próbowała mu wytłumaczyć. Nawet do domu nie chciał ze mną jechać obraził się i poszedł. Musiałam za nim jechać wsiadł i się potem nie oddzywał wielki foch....

Ale że pojechał do PL do kolegi żeby się napić to przegiął pałę moim zdaniem to nie jest 100km tylko 1000km

To chyba nie kryzys III trymestru. ja mam co jakiś czas. Ja, bo mój szymek niczego nie widzi(!).

Najgorsze jest to, że mam wrażenie, że bardziej mną interesują się jego koledzy. zawsze jak przychodzą to pytają jak się czuję, jak dzidzia itp...
A on... szkoda słów- przecież wymyślam, że choroba lokomocyjna mi się nasiliła (przecież ostatnio nie miałam z tym problemów), że głowa mnie boli bardzo często- stały kobiecy pratekst, że nie mogę ma obiad zrobić mięsa bo od razu mam ochotę zwymiotować... Mogłabym tak wyliczać. Najbardziej zabolało mnie, jak po ostatniej wizycie zadzwoniłam, żeby mu powiedzieć co i jak i zdążyłam mu powiedzieć tylko, że nie miałam usg i coś nas rozłączyło. więc zadzwoniłam 2 raz a on "no co jeszcze chciałaś"- a chciałam mu powiedzieć, że mam złe wyniki- albo to jakaś infekcja, albo nawet może być to zakrzepica. Rozumiem, że ciąża to nie choroba, ale stanem normalnym też nie jest i nie wiem czy to takie ciężkie do zrozumienia?
Mam w planie przez tydzień zapisywać ile czasu spędził w domu itp-może to mu uświadomi, że to nie jest czepianie się...
To tak w ramach pocieszenia. Nie jesteś sama

No ja chyba właśnie potrzebuje zrozumiec ze to normalka bo rycze całymi dniami nie jestem w stanie sie pozbierac mam wrazenie ze swiat na głowe mi spadł

Witajcie Mamusie!!!!

Ach jak tak czytam te Wasze posty to przypomina mi się moja pierwsza ciąża..też nie należała do tych "pięknych i cudownych". Miałam takie same problemy jak Wy. Mój mąż wtedy był po prostu zbyt młody i nie odpowiedzialny, tez wolał kolegów, wódkę i imprezy a ja dla niego byłam jak jakaś "kula u nogi"a do tego mająca wiecznie jakieś "ale" do niego...bo to nic nie zrobione, bo siedzę sama i w ogóle...a on? Miał to głęboko gdzieś. Im więcej gadałam ty częściej wychodził i pił. Wracał albo i nie na noc..a jak wracał to awantury do białego rana były. A dzień po porodzie jak zadzwoniłam do niego - wtedy komórki nie były tak dostępne, wiec dzwoniłam ze szpitala z budki- powiedział że "nie chce mu się ze mną gadać", a we mnie aż zawrzało!!Było mi strasznie smutno i przykro. Urodziłam dla nas Dzidzie, miałam bardzo ciężki poród a on mówi" ze ze mną gadać nie będzie". Straszne to momenty były. Zresztą później było nie lepiej. Ale minęło...to było 10 lat temu. Teraz wiem, ze niektórzy faceci potrzebują lat aby dostosować się do sytuacji, aby stać się odpowiedzialnym, dbać kobietę i rodzinę.Ja nie odeszłam od niego, wtedy nie potrafiłam. Bałam się że sobie nie dam rady, bałam się samotności i samotnego macierzyństwa.Po prostu nie wierzyłam w siebie, a realia naszego polskiego państwa pozwalały tylko na powrót "na garnuszek rodziców" i marne alimenty. Zdecydowałam się na walkę. Na początku z wiatrakami...kosztowało mnie to wiele zdrowia, stresów, depresji i zdrowia mojego dziecka.Czy było warto? W moim przypadku - TAK. Teraz jesteśmy szczęśliwym małżeństwem.Będziemy mieć drugie dziecko. Mój mąż nie chodzi po pubach, nie pije, zajmuje się mną i domem. I czujemy jego miłość i poświęcenie.I wiem, ze dziękuje mi za to że walczyłam i uwierzyłam w nas, w niego?? Nie będę tutaj prawić morałów, że powinnyście odejść od swoich partnerów, dla dobra dziecka, dla dobra swojego. Bo wiem że czasem to jest bardzo trudne. Każda z nas kocha swojego "Misia" i lada moment będzie mamusią. Takie decyzje są bardzo trudne i każda z nas musi do nich dojrzeć i podjąć je sama. A przede wszystkim uwierzyć w siebie!!! Że jesteśmy młode, piękne i życie przed nami!!!Po wielu latach takiej gehenny mogę powiedzieć, ze warto było, dałam radę. I ja z moimi dziećmi jesteśmy szczęśliwi! Czego i Wam moje drogie życzę!!!

u mnie to tez roznie bywa.przed ciaza moj maz zadko kiedy pil i jak mial do wyboru spedzic czas ze mna czy z kumplami to wybieral zazwyczaj mnie.jak gdzies na imprezy chodzilismy to zawsze razem! jak zaszlam w ciaze i zamieszkal u mnie zaczal coraz czesciej do kumpli wychodzic i czesciej sam prawda tez taka ze ja nie zawsze mialam ochote wyjsc zaczal wiecej pic choc nie upijal sie na szczescie. teraz to juz wogole pracuje daleko i wraca co 2 weekend i zawsze rano do mamy idzie pozniej gdzies do kumpli ze malo czasu spedzalismy razem a sami to juz wogole...
ja tez ryczalam a on nie rozumial o co mi chodzi.rozmawialam mu i mu tlumacze ze 2 tygodnie na niego czekam a jego caly dzien nie ma niby na godzine wychodzi a wraca po min 3..;/ strasznie sie wqrzalam i byla nie jedna awantura o to i placz... nie wiem czy cos zrozumial ale ostatnio jak byl bylo lepiej jeden caly dzien przeznaczyl tylko dla mnie pozniej razem spotkalismy sie ze znajomymi wiem ze ja czasem tez sie czepiam moze za bardzo ale wszystko mi przeszkadza i byle pierdola mnie moze tak wqrzyc ze juz caly dzien mam do dupy i on wtedy tez na mnie obrazony ale jak po dluzszym czasie widzi ze mi nic nie przechodzi to stara sie jakos zalagodzic i jest bardziej czuly. ale czasem zrobi cos glupiego albo zawsze postawi na swoim i awantura gotowa...;/
wiem ze nie jest najgorszy i stara sie interesowac choic dla mnie czasem to malo:( moze to ja przesadzam sama czasem nie wiem.teraz wraca w czwartek mam nadzieje ze to bedzie cudowny weekend i juz sie doczekac nie moge

Poziomka ale moj ma 30 lat

i do tej pory taki nie był, nie zachowywał się tak
No i on tez tak nie pije chodzi o to ze pojechal sie nachlac jakby tu nie miał z kim wypic jakby miał ochote

dlatego nie wiem czy to ciaza czy cos innego musiało sie stać że mam taki zwrot akcji

Mój Szymon też ma 30 lat i to on zaczął temat dziecka, nie była to wpadka, tylko planowane dziecko... Ciążę znoszę wg mnie bardzo dobrze, czasem coś mi "dolega" ale poza tym jest ok, więc też narzekać nie może, że jest tym wszystkim zmęczony

Witajcie

Moje drogie to przykre z tymi naszymi mężczyznami

Ja osobiście nie mam ma co narzekać. Czasem jak są między mami jakieś niesmaki Mąż głaszcze wieczorem mnie po brzuszku i opowiada Alicji jaka to mama była
niedobra dla taty, a ja nie mogę powstrzymać śmiechu i wszystkie niesmaki idą w kąt.

Wsumie to dopiero co zaczełam III trymestr, ale myśle że to chyba aż tak
naszych relacji nie zmieni.

Co do alkoholu i kolegów to mój Mąż alkoholu prawie w ogóle nie pije
a na kolegów nie ma czasu i tu zaczyna się również mój problem. Otóż jak moje Kochanie wychodzi z domu po 7 rano to widze go o 22 (a z pracy powinien przyjść ok 17) czasem
leci na delegacje do Niemiec i też nie wrace wcześniej. Mam szczęście, że wykańczamy
nasz domek bo cały boży dzień była bym sama , a tak to jeszcze mieszkamy u moich rodziców
i mam towarzystwo. Teraz ta sytuacja mnie jeszcze o tyle smuci, że co raz częściej zdarzają mi się zasłabnięcia i naprawdę czuje dyskomfort psychiczny, a mój Mąż nie ma nawet czasu na sekundę zadzwonić w czasie długiego dnia, a przynajmniej zdarza mu się to rzadko.

Kiedy się złoszczę i denerwuje na zaistniałą sytuacje słyszę tylko,że ktoś musi za to wszystko zarabiać. I to jest prawda ja nawet w połowie nie zarabiam tyle ile on a teraz na L4 to już w ogóle nie ma o czym mówić, ale powiedzcie same czy kasa
naprawdę jest najważniejsza?

Nie chce nawet myśleć co będzie jak w grudniu wprowadzimy się do naszego gniazdka. Samotność mnie przeraża i wszystkie sprawunki związane z domem i Małą będą na mojej głowie. Pocieszam się tylko tym, że na naszym osiedlu bliźniaczków jest kilka młodych mam
no i Alicja już będzie ze mną

Kochane jedno jest pewne ja postanowiłam już dyplomatycznie odzywać się jak najmniej, przecież w czasie naszych złości i awantur Maleństwa w naszych brzuszkach zalewane są hormonami niepokoju i boją się na pewno słysząc podniesione głosy. Bądźmy więc dyplomatkami i boginiami cierpliwości dla naszych Dzieciaczków – choć to trudne

Pozdrawiam i życzę wytrwania.

No Emme moje były 10 tyg robione

Ale widze powoli ze chyba bedziemy zmierzac ku leprzemu

od wczoraj widze zmiane

jakos top bedzie

My czekaliśmy 1,5 roku
ale myślę (mam nadzieję), że jak zobaczą swoje dzieci to zmądrzeją hihi

Warto czasem sobie ponarzekać, żeby się psychicznie nie wykończyć. A ten wątek może nam świetnie do tego służyc

No ja po tym co sie stało tyh kłutniach słowach itd...
to cekałam tylko ze albo w jedna albo w druga tylko raczej i tak nawet jak nie razem to mieszkalibysmy razem i byli 'rodzina' choc miedzy nami bylby koniec
ale dzis juz mnie rozsmieszal i dał buziaka jak wychodził do pracy patrzac mi w oczka a nie tak o
No bo psecies ja zle nie ćałam

basik_twins mój zaczął mądrzeć jak miał około 30 lat:)a to że wyjechał?? Może rzeczywiście chciał sobie poukładać wszystko, niedługo będziecie Rodzicami, a większości facetów to przeraża!!!Nowa sytuacja, obowiązki, odpowiedzialność. My, kobiety, jesteśmy silniejsze psychicznie. A może spróbuj go zaskoczyć i zamiast awantury i telefonów, cierpliwie zaczekaj jak wróci i z uśmiechem na ustach (wiem że to cholernie ciężkie!!)zapytaj jak było?Całkiem "szczerze" i bez złośliwości w głosie. Oni nie mogą się czuć osaczeni przez nas.Trzeba im dać trochę"kontrolowanej wolności"i zająć się sobą w tym czasie. Zaczną wtedy zauważać, ze nie są "pępkami świata" i że nie jesteśmy na każde kiwnięcie ręki. U mnie zadziałało:)
Joanna-Rona - mój Miś też wychodzi o poranku i wraca o 19-20-21 do domku, wciąż siedzę sama:( Moja córcia teraz wyjeżdża na kolonię później do babci, a mój Miś w delegację..to dopiero będzie!!!Ale niestety muszą pracować!!!Mój wraca do domku zmęczony, zazwyczaj je obiadokolację, prysznic i do wyrka. Więc pożytku jako takiego tez nie mam, a w ciągu dnia jak ja nie zadzwonię to on tez sporadycznie!!Staram się zając sama sobą Dużo czytam o sprawach zawodowych, interesuję się polityką, wiec teraz mam gorący okres - wybory!!!Mam swoje życie:):)A wieczorem jak Miś wraca to gadam, gadam, opowiadam a nieraz patrzę a on ŚPI!HIHIHI!!Ale to wszystko minie. Dzieciaki podrosną, wrócimy do pracki i będzie oki:):)Ja wracam już po macierzyńskim:)A my damy radę!!!!W końcu jesteśmy kobietami!!

Dziewczyny nie wiem co mam wam napisać bo mój mąż bardzo o mnie dba ale wiem co to kłótnie i wychodzenie z kolegami bo też przez to przeszliśmy jak byliśmy razem 4-5 lat słyszałam,że w tym czasie związki przechodzą kryzys ale teraz jest naprawdę dobrze. Zobaczycie wszystko minie i będzie jak dawniej. Basik co do czułości to mój też tak miał ja oczywiście widziałam wtedy zdradę ale potem wróciło wszystko do normy pogadaliśmy i do tej pory jest ok

poziomka32 napisał:

Dzieciaki podrosną, wrócimy do pracki i będzie oki:):)Ja wracam już po macierzyńskim:)A my damy radę!!!!W końcu jesteśmy kobietami!!

Myśle Poziomka32 że masz racje grunt to pozytywne myślenie. Ja też zaraz po macierzyńskim do pracy wracam a Mała pójdzie do żłobka. Ale wszystko sie jakoś ułoży. Mąż się zaklina, że
postara trochę zwolnić jak już będzie Alicja. Zobaczymy trzymam go za słowo

Masz racje my kobiety musimy być silne