Mamusie Wrzesień 2015

W środę po ktg nas zatrzymali z regularnymi skurczami. I tak od środy do wtorku te skurcze się nasilały, na ktg skakały do 160, trwały po minucie, półtorej i były co dwie minuty np. przez 3 godziny, a potem się wyciszały i przywalały znów. Byłam już wykończona, bo jednak te najsilniejsze i częste bolały. No i we wtorek w związku z tym, że moje rozwarcie nie postępowało (2 cm) lekarze zaproponowali mi przebicie pęcherza płodowego aby te skurcze rozkręcić, bo stwierdzili, że jak tak dalej pójdzie, to nie będę miała siły urodzić. Wagę małego szacowały dwie lekarki, jednej wyszło 4480, a drugiej 4160, więc stwierdzili, że waga jest pomiędzy. O 12:20 już na porodówce przebili mi pęcherz –nie bolało, w ogóle nie czułam, tylko to wyciekanie wód było dziwne Podłączyli ktg. Skurcze się ..wyciszyły całkiem o.O Po 20 minutach zaczęłam czuć skurcze, ale te z dołu, które się na ktg nie piszą i które jak się okazało są o wiele silniejsze i bardzo bolesne. Potem cewnik, bo bolał pęcherz, a skurzcze nie pozwalały zrobić siusiu –cewnika nie poczułam nawet. Najpierw co 5 minut, chwilę później co 4. Chodziłam sobie po sali, skakałam na piłce, a trakcie skurczu zaciskałam zęby. Mama już ze mną była. Rozwarcie zaczęło postępować. Przy 4 cm rozwarcia miałam już regularne skurcze co 3 minuty i baaaardzoooo cierpiałam, bo mały próbował się wstawić w kanał, ale nie mógł i wtedy zaproponowali mi znieczulenie, więc skorzystałam chętnie. Tak strasznie bolało, że nie poczułam wbicia dwóch igieł w kręgosłup o.O Po znieczuleniu dalej bolało, ale stało się do przeżycia. Wszystko toczyło się swoim rytmem, aż doszliśmy do 8 cm rozwarcia. Mały dalej nie wstawiony, bo duży i dalej naciskał. Znieczulenie zaczęło odpuszczać, zaczęłam omdlewać przy skurczach, krzyczałam na cały szpital, czułam jak mnie rozrywa od środka i chciałam żeby mnie ktoś uratował. Nie wiedziałam co się dzieje dookoła, moja Mama stała obok i płakała, a ja nawet nie zdawałam sobie sprawy jej obecności. Przy 9 cm zaczęłam błagać o cc posługując się moim zaświadczeniem, czym wprowadziłam wszystkich w konsternację, na Sali nagle się zrobiło 7 osób, w tym pan techniczny, który przykręcał rączki do łóżka, bo jak parłam, to się trzymałam materaca i prawie go porozrywałam –dodam, że małemu nadal nie udało się wejść do kanału, bo był po prostu za wąski. Ponoć podpisałam wszystkie papiery –nie pamiętam tego. W międzyczasie oni mnie namawiali, ja nie mogłam przeć z bólu i traciłam przytomność, potem na nich krzyczałam żeby go wyciągnęli, w ogóle cały czas krzyczałam i płakałam i w końcu anestezjolog zaproponował drugie znieczulenie (którego się już na tym etapie nie robi) pod warunkiem, że obiecam, że będę przeć kiedy mi powiedzą, oczywiście zgodziłabym się wtedy na wszystko. No i po znieczuleniu poczułam, że wracam do żywych. Udało mi się nawet otworzyć oczy, no i teraz to już była walka. Czułam skurcze, ale jakby za ścianą, więc całe parcie musiałam odwalić sama „na czuja”, Malutek w końcu wszedł w kanał od mojego mechanicznego parcia (żeby nie było, dalej czułam ból, tylko tym razem byłam przytomna i rozumiałam co ktoś do mnie mówi), po jakimś czasie Bartuś się przecisnął. Samo przejście główki pamiętam jako ulgę nie do opisania. Od razu położyli go na mnie. Płakać zaczął po dłuższej chwili i był calutki fioletowy –mimo to dostał 10 punktów Zszywanie trwało ponad 40 minut, nie dość, że mnie nacięli to popękałam dodatkowo w środku, jestem pozszywana gdzieś do macicy heh i chodze jak kaczka, a do tego wyszły mi hemoroidy od „sztucznego” parcia, więc cały mój dół, to jedna wielka masakra. Po porodzie wstałam po dwóch godzinach. Coś mi się uwidziało, że tak mogę i poszłam zrobić siusiu i dostałam taki opierdziel od położnej, ze szok heh –bo okazuje się, że jeść mogłam po dwóch godzinach, a wstać po 4-6 i to w asyście, ale mi się porąbało. Po 3 h przenieśli mnie na salę poporodową, gdzie poszłam znów zrobić siusiu, bo mi się wcześniej nie udało i teraz też się nie udawało, więc położna pozwoliła wejść pod prysznic, Tomek stał i pilnował żebym się nie przewróciła, a ja taka nieogarnięta i nieprzytomna się umyłam, siusiu w efekcie udało mi się zrobić dopiero po 8 h.
Po kilku h Tomek zmusił mnie do zjedzenia kanapki, którą mi zrobił i pamiętam (bo spałam cały czas), że zjadłam ją tylko dlatego, że chciałam mieć siły dla Bartusia i rozsądek podpowiadał, że muszę zjeść, mimo, że ciało się nie słuchało. T. siedział do 23 i pilnował Malutka, a ja spałam (urodziłam o 16:45), bo go prosiłam aby na niego zerknął i wydawało mi się, że złapałam drzemkę pięciominutową o.O
Na noc Bartusia zabrali po karmieniu na noworodki, bo mi już puściło znieczulenie i o prostu nie mogłam drgnąć. Mimo to zawzięłam sięw sobie i w nocy chodziłam kilka razy do łazienki żeby się rozruszać. Moje Cudo przynieśli z powrotem o 5 rano <3 A w nocy jeszcze dzwoniłam po położną żeby mi powiedziała, czy z nim wszystko ok, bo nie pamiętałam jak go brali i się martwiłam.
Oczywiście zastrzyki przeciwbólowe i z każdą chwilą lepiej. Powolutku, ale lepiej.
A dziś kolejny sukces –udało mi się pierwszy raz skorzystać toalety. No i dziś już jestem na paracetamolu tylko. Wcześniej był ketonal. Najpierw w zastrzykach, a potem w tabletkach.
Tak, czy siak cieszę się, że się udało. A jeśli kiedyś jeszcze zajdę w ciążę, to nie zdecyduję się na sn. Zbyt duża trauma.

u mnie też do 4cm zatrzymało się rozwarcie w ogóle nie kojarzę co i jak z bólu to tak mnie bolało ze nie mogłam czasem krzyknąć Marcin był cały czas przy mnie w ogóle nie kobtaktowalam co i jak a ból właśnie jakby coś rozrywalo właśnie błagalam juz o znieczulenie i po tym odzylam ale zaraz rozwarcie zrobiło się i miałam 10cm i pierwsze parcie miałam sama tzn mąż był ale położnej nie było rozplakalam się na całego bo nie wiedziałam co i jak ale zaraz przybiegly i mnie instruowaly co i jak. a tam w środku jestem też zszyta ale nie daleko bo naczynka pękło i między dołem a góra mam dwa szwy. ale właśnie hemoroidy tez chyba wyszły mi bo boli mnie tam cały czas.

Zaz co bierzesz na hemoroidy bo ja hemorectal ze względu na to ze nie mam nic na zewnątrz i ze w środku coś... i Ty miałaś o wiele gorzej. współczuję ci kochana ze aż tak wycierpialas się ale właśnie najważniejsze jest ze Bartuś zdrowy.