Mamusie czerwiec 2012

Kasiulka u mnie jesli bedzie mozliwosc,tzn jesli mlodsza corka bedzie miala z kim zostac to chce rodzic z mezem. przy pierwszym porodzie tez byl,ale jakos za bardzo o tym nie rozmawialismy. po prostu byl przy mnie,masowal mnie przy bolach,poniewaz mialam tez bole z krzyza. a jak zaczelam przec to polozna poinstruowala jak ma mi pomagac:) ale cudowne uczucie dla niego gdy mogl przeciac pepowine,az sie poplakal ale byl w szoku

Kasiulka kiedyś ten temat był poruszany ale większość z nas nie była zdecydowana. Ja idę z mężem Początkowo nie chciał ale kolega mu opowiadając jakie to jest cudowne być przy narodzinach swojego dziecka go przekonał co mnie bardzo cieszy bo nie chcę być tam sama. A przygotowanie będzie takie że idziemy razem na szkołę rodzenia

Matko nataleczka jak ja Ci współczujębiedulo tych wymiotów
I jeszcze Twoja malutka tak przychorowała .. jejku. Wymioty to najgorsze brrrr....

Ja też się wybieram do tej szkoły rodzenia z mężem,ale coś się nie możemy zebrać. Ja walczę jak nie z praktykami to z licencjatem i tak w koło Macieju ;/ A bardzo chcę żeby On był przy porodzie, nie chcę być sama... Z drugiej strony mam milion obaw np. czy nie będzie bardziej przeszkadzał niż pomagał

Kasiulka oj tak wymioty najgorsze,ja w nocy to az sie poplakalam tak mi malej bylo szkoda:(
a co do porodu to ja mialam inne obawy,raczej jak maz zniesie moj krzyk itd... w sumie postanowilam sobie ze krzyczec nie bede ale jednak troche musialam przy bolach
obawialam sie tego jak on na mnie spojrzy po porodzie i wogole... ale na szczescie bylo dobrze:) po prostu byl wyrozumialy

nataleczko fajnie przeczytać takie pokrzepiające słowa. Dziś mam zdecydowanie gorszy dzień, staram się nie myśleć o porodzie,ale wszystkie możliwe obawy mnie nachodzą i dręczą bez przerwy

Kasiulka ja mam łatwiej bo mam tylko jeden dzień szkoły i tylko taki mogłam wybrać więc nie było problemu z decyzją.

nataleczka_92 ja też właśnie się obawiam trochę reakcji męża na moje krzyki i to wszystko ale wolę żeby jednak przy mnie był

Reakcji na krzyki to ja akurat się najmniej obawiam z tego całego "widowiska"

Kasiulka oj doskonale Cie rozumiem. bo ja sama zaczynam miec obawy,jak sobie poradze przy dwoch dzieciatkach i finansowo i psychicznie. ale z drugiej strony nie moge sie doczekac malenstwa. a przeciez te PARE tygodni tak szybko juz minie...
ale przy pierwszej ciazy u mnie bylo tak samo, najgorzej balam sie ze nie bede malej kochac. nawet do glowy mi przychodzily takie mysli ze inne dziecko bedzie ladniejsze niz moje , co wiem ze bylo bardzo glupie . ale pozniej juz wszystko minelo gdy tylko malutka pojawila sie na swiecie,mimo tych wszystkich kolek ktore miala i wstawania co chwila do niej na karmienie.

kasiulka ja na poczatku bylam zdecydowana na tak...a teraz sie waham...pewnie zalezy od mezczyzny...jako ze nie mam tutaj rodziny nikt inny nie wchodzi w rachube..maz powiedzial ze jesli bede chciala to pojdzie ze mna a jesli nie to nie...postanowilam ze bedzie ze mna na poczatku a jak bedzie dalej zobaczymy w trakcie jak oboje bedziemy sie czuli...jako ze to nasze pierwsze dziecko trudno powiedziec..szczerze staram sie o porodzie za duzo nie myslec,nie zamartwiac na zapas i poprostu jak przyjdzie czas to "pojde na zywiol"...nie chcialabym zeby maz mial "uraz" a z drugiej strony nie chce go pozbawiac jakies wspanialego przezycia wiec do konca jeszcze sama niewiem..
ale moj synus szaleje az mnie to boli..tez tak macie??
Koni a no pewnie starajcie sie skoro sie nalezy...no z tym polskim na pewno szybko nie jest...ja dalej zalatwiam papiery ze slubu...i jakos bardzo to sie z tym nie spiesza...paszport dla takiego maluszka jest tylko na rok wiec moze nie bedzie tak strasznie dlugo...

Ja bym tak bardzo chciała mieć (poza tym forum) z kim o tym pogadać. Ale z moją matką się nie da, bo słowa : "Nie ty pierwsza i nie ostatnia będziesz rodzić" są dla mnie żadnym pocieszeniem czy wsparciem. Ja to wszystko na prawdę strasznie przeżywam, a moja matka zachowuje się jakby rodzenie dzieci to była jedyna życiowa powinność kobiety, a atrakcyjność dla męża to się nie liczy, bo ma kochać pomimo wszystko. Miłość miłością, ale ja bym nie przeżyła gdyby mąż patrzył na mnie z litością. Chciałabym żeby zawsze było tak jak teraz.

Gumiś24 ja właśnie mam podobne obawy...

Kobietki kochane a wogole to nie mozna sie tak bardzo zamartwiac porodem,wtedy bedzie najlepiej. bo przeciez kazda z nas inaczej bedzie go przechodzic. wiec po co juz sie zamartwiac jak to bedzie bolec. ja sie nie martwilam i przezylam;) , po prostu gdy nadejdzie ten moment ze bedzie trzeba jechac do szpitala to mimo wszystko nieda sie juz go zatrzymac chocby niewiem jak bolalo i trzeba to przezyc.
ja zmykam spac,trzymajcie sie dobrej nocki

a pozatym to mysle ze jesli dwoje ludzi naprawde sie kocha,to wspolny porod przybliza jeszcze bardziej do siebie. to nie jest tak,ze osoba towarzyszaca stoi naprzeciwko Ciebie i widzi krocze i to wszystko co sie tam dzieje,tylko stoi obok zeby nas wspierac. choc po prostu mysle ze jesli maz nie chce byc przy porodzie to nie nalezy go zmuszac czy obrazac sie z tego powodu,bo jesli zaciagniemy go tam sila to wtedy napewno pozostanie mu uraz

kasiulka wiesz moja mama znowu nie rozumie tej calej "mody"na rodzenie z mezem..mowi ze to nie jest mily widok a poza tym ze maz w niczym nie pomorze..ze wystarczy sluchac poloznej ,robic co Ci mowia i nie panikowac....wiesz chyba powinnas wiedziec jaki jest Twoj maz bo kazdy facet jest inny...ja znam mojego na tyle ze obawiam sie ze o ile ja dam rade on dlugo sie po tym nie otrzasnie...a juz cala ciaza wplywa na nasze zycie seksualne wiec obawiam sie ze jesli maz zobaczy porod to troche go dobije i ze zamiast dawnej mnie zawsze bedzie ten porod pamietal..w dodatku u nas na porodowce ponoc jest lustro takze zarowno rodzaca jak i osoba ktora towarzyszy wszystko widzi...
natalaleczka92 nie zgodze sie z Toba...kazdy jest inny i milosc nie ma tutaj nic do rzeczy...

Gumiś mam dokładnie takie obawy jak Ty Wiem, że mąż mnie kocha i zawsze będzie, ale pożądanie to trochę inna sprawa. Ja chcę dla Tomka być zawsze atrakcyjna, chcę żeby nadal patrząc na mnie miał ten błysk w oku co teraz... Nie chcę tego stracić.